[เนื้อหา/ความเห็น] Otome ga Musubu Tsukiyo no Kirameki – ฟุจิซากิ นางิสะ

sakuhanachan*Less than 1 minute

คำเตือน

มีสปอย

「พอบอกว่าเป็นสมาชิกสภานักเรียนแล้วก็เหี่ยวๆ หน่อยน่ะนะ...」
「แต่ถ้าแค่ช่วยล่ะก็ ชมรมนี้ก็น่าจะลุยด้วยกันได้ด้วยสิ」
「นั่นไง ที่เคยมีคนพูดไว้ไม่ใช่เหรอคะ ว่า 『One for all, All for one』 น่ะ」

ประธานชมรมคหกรรมที่เป็นศูนย์รวมของมิตรสหายไบรท์และเครเซนท์ที่อยากเป็นมิตรกับทั้งสองห้องโดยไม่สนเรื่องปัญหา
กระทั่งเป็นตัวกลางคอยเคลียร์ปัญหาที่เกิดตรงหน้า

「ทั้งสองคน เอาไว้แค่นั้นก่อนดีมั้ย」
「เดี๋ยว... ค-คุณนางิสะ」
...
「โรงอาหารมีไว้ให้กินข้าวกับแบบเอร็ดอร่อยนะ ปากน่ะไม่ได้มีไว้ก่อวิวาทแต่ควรมีไว้กิน」
「ก็พอเข้าใจอยู่แหละว่าท้องร้องแล้วอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่ถ้าโมโหมันก็ใช้แคลอรี่เยอะไปสิ」
「ความรู้สึกอยากกินข้าวเร็วๆ เนี่ย ทุกคนก็เป็นเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ เนอะ? ป่ะ กลับไปนั่งที่เถอะ」
「อูย...」
「...โทษนะ นางิสะ」
「ไม่ต้องคิดมากน่า ฉันก็แค่อยากนั่งกินสตูว์อย่างอร่อยก็แค่นั้น」
「พอกินข้าวทั้งๆ ที่อารมณ์ไม่ดี อาหารที่เอามาด้วยก็หมดความหมายด้วยสิ」

พวกรันที่เห็นท่าทีของนางิสะแบบนี้แล้วก็ใจตรงกันจึงเอาความเคลื่อนไหวของนางิสะไปเล่าให้สุสุกะฟังแล้วขอให้นางิสะมาช่วยงานสภานักเรียนด้วย

เห็นแบบนี้แล้วแต่จริงๆ ก็มีมุมที่บอกใครไม่ได้อยู่อย่างเป็นคนซุ่มซ่าม บางทีก็รั่วๆ หน่อย ชอบเดินไปกินไปบ้างล่ะ จนบังเอิญเจอกับโทยะตอนที่ไม่ได้แต่งหญิงเข้า

ในระหว่างนั้นนางิสะก็เกิดไอเดียหนึ่งที่อยากเอามาทดลองใช้จริง นั่นคือการสุ่มเปลี่ยนรูมเมทในหอ โดยหลังเลิกเรียนวันนั้นก็จัดนัดฟังความเห็นจากตัวแทนห้อง แต่การออกเสียงรอบแรกก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิดเพราะต้องการให้อธิบายเพิ่มเติมจนมีห้องที่เห็นด้วย/ไม่เห็นด้วยน้อยกว่าที่คาด

ให้รูมเมทซักคนสลับ ส่วนอีกคนอยู่ห้องเดิม
ระยะเวลาลงมือจริงคือวันหยุดถัดไปถึงหมดงานโรงเรียน
วิธีสุ่มเลือกจะเป็นการจับฉลาก
และอย่างสุดท้ายจากการวิวาทะ นางิสะต้องเป็นแบบอย่างเสียก่อนโดยเริ่มตั้งแต่เลิกเรียนวันนั้น

คนที่ถูกจับได้คือโทยะซึ่งตอนแรกลังเลเพราะกลัวโม่งขาด แต่รันก็ปล่อยให้ตัดสินใจเอาเองจนเอาด้วย

แม้ในวันแรกจะนอนไม่ค่อยหลับแต่ก็ผ่านมาได้เรื่อยๆ จนกระทั่งวันที่เปิดโหวตอย่างเป็นทางการ ซึ่งผลออกมาเป็นเอกฉันท์ว่าให้จัดสุ่มเปลี่ยนรูทเมท

...แต่วันนั้นเองที่เป็นวันโม่งขาดเพราะเสียง Notification ของแอพแชทดังต่อหน้านางิสะเลยโดนค้น เลยไปทำใจอีกหน่อยแล้วบอกรักกับโทยะจนเป็นแฟนกัน

อนึ่ง สุสุกะสุ่มได้อยู่กับโคโคโระ

หลังจากนั้นการเตรียมงานโรงเรียนก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงวันที่สองซึ่งมีเพื่อนท่านหนึ่งที่พ่อแม่อยู่เมืองนอกจะมาดูด้วยแต่ยังไม่มาไม่ถึงโรงเรียนเพราะมีปัญหาระหว่างเดินทาง นางิสะจึงอาสาไปขึ้นเวทีถ่วงเวลาให้

「ที่ฉันอยากประกาศนั่นก็――」
「วิธีทำสตูว์ให้อร่อย! ค่ะ」
...
「อย่างที่ทุกท่านทราบ สตูว์คืออาหารที่ใช้ส่วนผสมมากมายมาต้มรวมกัน」
「จะเนื้อ ผักแสนอร่อย วัตถุดิบหรือรสชาติ ก็เปลี่ยนไปตามประเภทของสตูว์ที่ทำ」
「แต่ถึงจะมีวัตถุดิบสุดวิเศษขนาดไหน หรือจะมีเชฟภัตตาคารสามดาวมาปรุงให้――」
「หากทำตอนชิงชัง ณ เรื่องหนึ่งมาล่ะก็ทำสตูว์ที่อร่อยออกมาไม่ได้ ล้มเหลวเลยล่ะค่ะ」
「ณ เรื่องหนึ่งนั่นก็คือเวลากับความใหญ่ของหม้อ」
「ถ้าใช้เวลาน้อยไป รสชาติระหว่างวัตถุดิบก็จะไม่กลมกลืน กระจัดกระจายไปแม้จะเสร็จแล้ว」
「ถ้าใช้หม้อเล็กไป ใส่วัตถุดิบลงไปเยอะๆ ก็ต้มไม่ได้ นี่ก็ไม่เวิร์คอีก――」
「...ซึ่งฉันจะบอกว่าชีวิตในรั้วโรงเรียนเองก็เหมือนกับการทำสตูว์」
...
「ในโรงเรียนสตรีเมย์เก็ตสึแห่งนี้ มีเด็กสาวเยอะแยะ และมีความตั้งใจมากมายรวมตัวกันอยู่」
「ห้องที่มีคุณหนูสุดวิเศษที่เรียนมาตั้งแต่หลักสูตรช่วงก่อน ไบรท์」
「ห้องที่เด็กปกติแบบฉันที่เข้าเรียนมาตั้งแต่หลักสูตรช่วงหลัง เครเซนท์」
「ทั้งสองกลุ่มต่างฝ่ายต่างรวมตัวกัน และอยู่กันแบบไม่พูดคุยกัน」
「ถ้าจะให้พูดจริงๆ ล่ะก็ โรงเรียนนี้มีเหตุที่ทำให้มีหม้ออยู่สองใบค่ะ」
「แต่นั่นก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน หรือมันอาจจะเป็นเรื่องปกติก็เป็นได้」
「ก็พวกเราน่ะถึงจะอายุไล่ๆ กัน หรือแค่มีจุดร่วมที่เหมือนกัน อย่างอื่นมันก็ต่างกันแล้ว」
「วัตถุดิบก็เช่นกัน ถ้าอยู่ในคนละภูมิประเทศ แม้จะเป็นสายพันธุ์เดียวกัน ก็มีรสชาติคนละแบบ」
「ถ้าจะให้พูดอีกก็ ถึงจะปลูกในที่เดียวกัน แต่ยังไงก็ไม่ได้มีรสชาติแบบเดียวกัน」
「แต่ การที่จับวัตถุดิบทีละอย่างมาผสมรวมกันนั่นแหละคือศาสตร์ของอาหาร」
「ในกลุ่มนั้นเอง ที่ฉันชอบจริงๆ ก็ไม่มีอย่างอื่นเลยนอกจากสตูว์ค่ะ」
「เอาไปต้มในหม้อใหญ่ๆ แล้วดึงความอร่อยจากวัตถุดิบอันหลากหลาย――」
「ฉะนั้นฉันถึงคิดว่าอยากจะทำสตูว์อร่อยๆ ในโรงเรียนนี้บ้าง」
「เรื่องเวลานี่ไม่เป็นไร มีให้เต็มที่ตั้ง 3 ปี ฉะนั้นที่เหลือก็แค่หาหม้อใบใหญ่ๆ มา」
「หม้อใบใหญ่ๆ ที่ใส่ทุกคนเข้าไปโดยไม่เกี่ยงว่าจะอยู่ห้องไบรท์หรือเครเซนท์――」
「ในโรงเรียนนี้เองก็มีพร้อมอยู่แล้ว นั่นคือหอที่เราอยู่นั่นเอง」
「ตอนนี้ ที่หอกำลังเดินแผนสุ่มเปลี่ยนรูมเมทที่ฉันเสนอไป」
「นี่ก็เป็นไปตามคำดังกล่าว ที่เนื้อความคือสุ่มเปลี่ยนรูมเมทในหอ」
「อย่างที่พูดไปเมื่อกี้ เราเองแต่ละก็ต่างกัน」
「สิ่งเราทำไม่ได้แต่มีคนที่ทำได้ ของที่ตัวเองไม่มีแต่คนอื่นกลับมี」
「บางทีก็อาจจะมีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่ว่ามันก็ดีแล้วล่ะค่ะ」
「ก็มันฝรั่งเป็นแครอทไม่ได้ ต้นหอมก็เป็นเนื้อวัวไม่ได้」
「...ไม่สิ ไม่จำเป็นต้องเป็นหรอกค่ะ」
「ที่สตูว์มันอร่อยก็เพราะ รสชาติอันหลายหลายนั่นต่างฝ่ายต่างดึงออกมารวมกัน」
「เพราะเอาวัตถุดิบอันหลากหลายมาต้มในหม้อใบใหญ่นี่แหละ ถึงออกมาเป็นสตูว์อร่อยๆ」
「การใช้หม้อใบใหญ่ๆ และใช้เวลาต้มนานๆ」
「แบบนั้นแหละคือวิธีทำสตูว์ให้อร่อยที่ฉัน――ฟุจิซากิ นางิสะ คิดไว้ค่ะ」

การปราศรัยครั้งนี้ชนะใจผู้คนจนนางิสะถูกโหวตให้เป็นลูน่าและประธานรุ่นต่อไป

แล้วจะว่าไป... นางิสะก็แกรนด์โอเพนนิ่งเรื่องที่ตัวเองคบกับโทยะอยู่ด้วย

[เนื้อหา/ความเห็น] Otome ga Musubu Tsukiyo no Kirameki – ฟุจิซากิ นางิสะ

เนื้อหาที่เกี่ยวข้อง