[เนื้อหา/ความเห็น] Sakura no Toki - บทที่สอง (เดโม)
คำเตือน
มีสปอย และจำเป็นต้องเล่น Sakura no Uta
นางายามะ คานะ
เช้าวันหนึ่งก่อนจะเข้าสอน นาโอยะเจอกับนางายามะ คานะที่แวะมาที่ยูมิฮาริเพื่อมาดู "รูปสะท้อนแสงของนาโอยะ" ที่สร้างจากเหตุที่ถูกบุรุบากิวาดทับในงานเดิมและเคลมไปเป็นผลงานของตัวเองภายใต้สตอรี่ว่าเป็นงานจากแบบของเคนอิจิโร่
งานที่นาโอยะทำไว้ตอนนี้โดนกลุ่มบุรุบากิตั้งชื่อให้ว่า "รอยเท้าสะท้อนสีของเหล่าซากุระ"
คานะมานึกย้อนดูแล้ว ตอนนั้นที่ทำลงไปก็คงจะมาจากความรู้สึกว่าสตอรี่ที่ว่านาโอยะเป็นคนนำตอนนั้นมันปลอมเปลือก และไม่ยอมรับเรื่องแบบนั้นจึงต้องทำ
แต่ก็ไม่ได้คาดคิดเหมือนกันว่านาโอยะจะโต้กลับได้ในคืนเดียว แต่มันก็ยังเป็นความงามจอมปลอมที่มิได้บอกนามของตัวจริง
หากเพียงแต่หากความงามจอมปลอมนั้นมันจะสวยขนาดนี้ อาจไม่จำเป็นต้องมีของจริงเลยก็ได้
อย่างไรก็ดี สิ่งหนึ่งที่คานะยังเข้าใจได้คือตัวเองยังรักในความงามแม้จะเป็นงานปลอมๆ กระทั่งตัวเองจะรับรู้ว่าเป็นตัวปลอมต่อหน้างานปลอมๆ
คืนชีพ
พวกซากุราโกะที่ตั้งใจว่าจะตั้งชมรมศิลป์ขึ้นมาหลังจากเปิดปีการศึกษาใหม่ก็ไปหานาโอยะที่ห้องเรียนศิลป์เพื่อไปขอให้เป็นที่ปรึกษาอีกครั้ง
และรอบนี้นาโอยะก็ยอมเป็นครูที่ปรึกษาเสียที เพียงแต่ว่ายังต้องหาคนมาเพิ่มอีกคนเพื่อให้ถึงจำนวนขั้นต่ำ
ในตอนนั้นนาโอยะนึกถึงอีกคนนึงที่สนใจอยากเข้าเมื่อชมรมคืนชีพ นามนั้นคืออนดะ เนย์[1] และต่อจากนั้นคือฮิอิรางิ โนโนมิลูกหลานจากชุมชนร้านเหล้าที่นาโอยะไปก๊งประจำ
งานแรกที่ให้ทำคือทำใบปลิวหาคนเข้าชมรม ซึ่งรูริโอะกับเนย์ที่ได้รางวัลมาประมาณนึงก็ทำได้ดีกว่าที่นาโอยะคิดไว้มาก
ซากิพูดถึงชมรมศิลป์ใหม่ไว้ว่าตัวเองเฝ้าดูรูริโอะกับเนย์ที่มีพรสวรรค์ เหมือนกับรุ่นของนาโอยะที่ปล่อยให้ทำอะไรบ้าๆ โดยไม่ต้องกลัวโดนไล่ออก
และเหนื่อยหน่อยเพราะถ้านักเรียนไม่ทำผลงานให้โรงเรียนที่เป็นโรงเรียนเอกชนเรื่อยๆ ซากิก็อาจโดนเด้ง
ซึ่งเรื่อง "รอยเท้าสะท้อนสีของเหล่าซากุระ" ที่นาโอยะแก้เกมของบุรุบากิจนทำให้อิโนะอุเอะที่เป็นผู้บริหารโรงเรียนคนนึงที่เป็นผอ.โรงพยาบาลอารมณ์ดีมาก
รวมถึงฝากฝังให้นาโอยะสอนจนแซงหน้ามิยาซากิ ฮาไค และมิยาซากิ มิซึสึผู้เป็นศิษย์คนสุดท้าย และได้เจอกับความสนุกของรูปและการบอกเล่า สุดท้ายซากิบอกว่าการที่ได้เห็นคนหนุ่มอัจฉริยะสองคนอย่างเคย์กับนาโอยะนั่นแหละที่รู้สึกพิเศษและสนุกที่ได้เห็นชมรมศิลป์ในตอนนั้นกระทั่งว่าคงไม่มีใครที่ไหนได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นได้บ้าบอขนาดนั้น และซากิเดาไว้ว่า หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อราวๆ สิบปีก่อนนาโอยะไม่เคยวางพู่กันเลยแม้แต่วันเดียว เพียงแต่ว่านาโอยะไม่เคยวาดจนเอาออกสู่สาธารณะ
ชายและหญิงผู้สูญเสีย
หลังจากซากิกลับไป ซากุราโกะก็มาหานาโอยะ และถามซากุราโกะเรื่องเหตุผลที่เข้าชมรมศิลป์
ซากุราโกะที่เคยบอกกับนาโอยะว่าตัวเองเคยอยู่ชมรมวิ่งและเกิดขาหักแล้วเสียเป้าหมายจนกลับไปวิ่งไม่ได้ และหลงไหลในรูปซึ่งเพื่อนอย่างนัตสึโกะก็เป็นจุดพลิกผันหนึ่ง
ประกอบกับสนใจในตัวนาโอยะที่ดูจะคล้ายกับตัวเองที่สูญเสียบางสิ่ง แต่จริงๆ นาโอยะเสียมากกว่าที่ซากุราโกะจะนึกภาพออกได้
นาโอยะเล่าเรื่องของนัตสึเมะ เคย์อัจฉริยะและเพื่อนรักผู้ล่วงลับของเขาให้ซากุราโกะฟัง
เรื่องเล่านั้นคือตอนแรกพบในงานรับรางวัลใหญ่สุดในญี่ปุ่น และในตอนนั้นนาโอยะก็เป็นคนที่เด็กสุดที่ได้รางวัล
เหตุผลที่รีบขนาดถึงขั้นว่าจะลงกับมัวร์คืออยากเก็บตังค์ใช้หนี้เร็วๆ และไม่อยากแพ้เคนอิจิโร่ผู้เป็นพ่อ
ตอนที่เจอเคย์ครั้งแรกนาโอยะว่าเป็นคนที่เหมือนกับคาตานะที่ชักออกมาแล้ว
ตอนนั้นเคย์ลั่นวาจาไว้ว่า คนที่จะไประดับโลกก่อนคือเคย์
หลังจากนั้นเคย์ก็ได้รางวัลตามมา
และในปีที่นาโอยะวาดรูปแด่หลังมิซึนะแม่ผู้ล่วงลับในเวลานั้น เคนอิจิโร่ก็วาด "ซากุระเอนนอน" จนนาโอยะที่เห็นรูปก็รับรู้ว่าตัวเองมองคนที่สูงส่งกว่าตัวเองเป็นคู่แข่งจนต้องวางพู่กันเพราะใจสลาย
แต่เคนอิจิโร่ที่เสียมิซึนะไปจนไม่มีเป้าหมายเหลือแล้วยังก้าวเดินต่อไป
แล้วไปโดนเคย์ที่รู้เรื่องต่อยทั้งน้ำตา แต่แม้จะเกิดเรื่องนั้นเคย์ก็ยังอยู่ข้างตัวนาโอยะตลอด
จนพวกเขาเข้ายูมิฮาริแล้วทำอะไรบ้าๆ ด้วยกัน ได้ส่งงานเข้าประกวดกับของหอมัวร์ด้วยกัน
จนกระทั่งเคย์โดนรถชนตายก็เกิดความเสียใจที่ไม่คัมแบคให้เร็วกว่านี้ก็ก่อตัวขึ้นและคิดมาถึงเกือบสิบปี
ซากุราโกะเคยพูดถึงนาโอยะตอนอยู่ดาดฟ้าว่าเขามองไปยังที่ห่างไกลที่ไม่ใช่ที่นี่อยู่ครั้งนึง
สิ่งที่นาโอยะมองอยู่คือภาพของเขากับเคย์ในตอนนั้นที่มิอาจหวนคืนกลับมา
แต่ช่วงเวลาที่มองภาพนั้นอยู่จบลงไปกับวินาทีที่ภาพสะท้อนแสงของ "รอยเท้าสะท้อนสีของเหล่าซากุระ" ที่นาโอยะกับชมรมศิลป์ยูมิฮาริสร้างกันในคืนเดียวทับซ้อนกัน
และตอนที่นาโอยะดูช่วงเวลานี้ก็รับรู้ว่าเขาก็ไม่ได้หยุดเดินนี่ เขาก็เดินอยู่ใต้ป่าซากุระอยู่เป็นปกติอยู่แล้ว
คำสัตย์ต่อหน้าทานตะวัน
หลังจากเสร็จกิจของชมรม นาโอยะไปงานแสดงภาพที่ได้รับรางวัลของหอมัวร์ที่วันนั้นเป็นวันสุดท้ายและอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะปิดแล้ว
นาโอยะก็ได้เจอกับซากาโมโตะ โชโซที่ถูกเสนอชื่อให้ได้รับรางวัลในรุ่นของนาโอยะ และโดนทักเรื่องของ "รอยเท้าสะท้อนสีของเหล่าซากุระ" ว่ารู้กันหมดแล้วว่านั่นงานของนาโอยะ
ทามุระ คิโยมิทสึที่เป็นหนึ่งในคนที่ถูกเสนอชื่อในรุ่นนั้นเป็นคนให้เหตุผลว่าถ้ามันทำตอนที่เคนอิจิโร่ยังไม่ตายจริงๆ มันควรจะเสร็จตั้งแต่ตอนแอดมิด
ระหว่างดูรูป "ทานตะวัน" งานของเคย์ที่ได้รางวัลก็ได้ยินคนหนุ่มสาวคุยถึงเคย์ว่าอาจมีแค่เคย์ที่ชนกับมิซาคุระ รินได้ และยังหวังให้ปีนี้มีคนญี่ปุ่นได้รางวัลหลังจากที่ไม่มีใครได้มาเป็นสิบปี
นาโอยะที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกดีใจที่ได้ยินแบบนั้นที่เพื่อนรักของตัวเองเป็นที่รักของผู้คนแม้จะไม่ค่อยมีสื่อที่ไหนเอามาพูดถึง
และเด็กของชมรมศิลป์ก็มาเยือนกันโดยไม่ค่อยมีการนัดหมาย
ซากุราโกะคอมเมนท์ถึง "ทานตะวัน" ว่ารูปทำให้รู้สึกว่าเหมือนมองไปที่บางสิ่งและรู้สึกว่าตอนวาดเคย์เหมือนกำลังจะไล่ตามบางสิ่ง
และซากุราโกะก็คิดว่าเป็นนาโอยะเพราะเรื่องที่ฟังมาจากปากของนาโอยะก่อนหน้านี้ ซึ่งนาโอยะเฉลยว่าถูกแล้ว
ในขณะที่เพลง Waltz in A-flat major, Op. 69, No. 1 ของโชแปงอันเป็นสัญญาณการปิดหอศิลป์ ทุกคนก็มารวมตัวกันที่ต่อหน้ารูปทานตะวันอันเป็นรูปสุดท้ายที่ทุกคนอยากดู
และจับมือกัน...
ซากุราโกะ "จากนี้ก็พยายามไปด้วยกันเถอะ"
นัตสึโกะ "ปีสุดท้ายของเราแล้วนี่นะ"
เนย์ "มาทำหลายๆ เรื่องด้วยกันเถอะ"
รูริโอะ "เข้าค่ายหน้าร้อนก็ดีนะ"
สึซึนะ "ตอนท่านโทริทานิเป็นประธานก็ทำมาแล้วนี่นะ"
ซากุราโกะ "งั้นก็ทำนั่นด้วยสิ"
โนโนมิ "ทำเท่าที่จะทำได้กัน"
นาโอยะ "มาเยอะขนาดนี้ฉันก็เหนื่อยแย่สิ..."
สึซึนะ "นั่นก็พยายามหน่อยเถอะค่ะ ก็ท่านคุซานางิเป็นครูของเรานี่..."
นาโอยะ "ครูของพวกเธอเหรอ..."
สึซึนะ "ใช่มั้ยล่ะคะ"
สึซึนะถามด้วยเสียงเบาๆ ที่หนักแน่นโดยไม่ได้มองมาที่ฉัน
ฉะนั้นฉันถึงตอบไปว่า
นาโอยะ "เออ นั่นสินะ..."
นาโอยะ "ฉันคือครู ส่วนพวกเธอคือศิษย์คนสำคัญ"
สมาชิกชมรม "ค่ะ!"
น้องสาวต่างพ่อของนัตสึเมะ เคย์ ↩︎
