[อ่านจบแล้ว] ※Imouto wo Kouryaku Suru no mo Taisetsu na Oshigoto Desu.

คำเตือน

มีสปอย

เรื่อง: ยาโยย ชิโร่弥生 志郎 / ภาพ: Hitenฮิเทน

เล่มที่สองของ "※" ซีรี่ส์
อันที่จริงเล่มก่อนหน้าก็อ่านจบไปแล้ว แต่ด้วยความเห็นส่วนตัวที่ว่าบางส่วนของเล่มนี้น่าสนใจกว่าเลยเอามาเขียนก่อน (เดี๋ยวนะ)

สำหรับคนที่สนใจจะซื้อไปอ่านเอง

คิโนะคุนิยะ

Bookwalker (มีตอนสั้นสี่หน้าเป็นของแถม)

อเมซอน

หัวข้อที่อ.ยาโยยหยิบมาในเล่มนี้

• การเปลี่ยนตัวนักวาด (และนักเขียน)
• เรื่องของคนที่มีความฝัน
• พี่น้องกับปัญหาเรื้อรัง

การเปลี่ยนตัวนักวาด (และนักเขียน)

เรื่องของการเปลี่ยนตัวนักวาดกลางคันในไลท์โนเวลเป็นการเดิมพันในระดับนึง ถ้าเลือกมาดีก็สบายหน่อย ถ้าเลือกมาไม่ดีก็อาจทำให้ผู้อ่านผิดหวังจนเลิกตามต่อไปเลย

เคสที่เราพบเห็นได้ก็ "ศึกระบำดาบเจ้าหญิงจอมภูต Bladedance精霊使いの剣舞" ที่มีการเปลี่ยนตัวนักวาดถึง 2 รอบ (นับเฉพาะเล่มเนื้อหาหลัก)
ซากุระ ฮันเพน (เล่ม 1-14) > นิมุระ ยูจิ (14-16/รวมเรื่องสั้น) > ชิเมซาบะ โคฮาดะ
ณ จุดที่มีการเปลี่ยนตัวอาจมีสาเหตุได้หลายๆ อย่างป่วยจนเข้าโรงพยาบาลระยะยาว

ในเคสเล่มนี้ก็นักวาดนามโปรุโปรุぽるぷるเข้าโรงพยาบาลยาวเพราะไส้เลื่อน และคาอุจิ เรียวจิ賀内 亮二 (บก.และพระเอกของเล่มนี้) ต้องหาคนมาแทนอย่างด่วนที่สุดจนมาเจอกับสุสุกะ涼風 (น้องสาว) ที่ใช้ชื่อ "มุจจิน☆ปุรินむっちん☆ぶりん" และเดบิวท์จากเกมโป๊ "การทำให้พี่ชายมีความสุขเป็นหน้าที่ของน้องสาวค่ะ!お兄ちゃんを幸せにするのが妹の義務ですっ！" (ย่อว่า "โอนิกิมุおに義務") แต่อายุยังไม่บรรลุนิติภาวะ

「เปล่าครับ พอดีคนไข้ฝากข้อความมาเหมือนอยากไหว้วานคุณน่ะ」

「...ไหว้วาน?」

[...]

「เห็นว่า... อยากให้คุณคาอุจิเขียนตอนสั้นของนิยายแถมให้หน่อย」

อันนี้ไม่พูดถึงด้วยคงไม่ได้ เคสเปลี่ยนตัวนักเขียนที่ถูกพูดถึงในช่วงท้ายมันก็มีอยู่จริงๆ เหมือนกัน อย่าง "อสุภาณาจักร屍者の帝国" ของอิโต้ เคคาคุ伊藤 計劃ที่เขียนได้ 30 หน้าก็ด่วนตายไปก่อน แล้วเอนโจ โท円城 塔รับช่วงต่อจนจบ

หรือใหม่หน่อยก็ "อสูรรับใช้ของยัย 0 สนิทゼロの使い魔" ที่มีชิมิสุ ยู志瑞 祐 (เบลดแดนซ์) มาเขียน 2 เล่มสุดท้ายต่อแทนยามางุจิ โนโบรุヤマグチ ノボルที่ตายในปี 2013 (แต่พล๊อตถูกวางไว้จนจบไปก่อนแล้ว)

ในเล่มนี้ก็มีเคสที่ต้องมีคนมาเขียนแทนโดยเรียวจิที่เป็นบก.ต้องมาเขียนนิยายตอนสั้นที่เป็นของแถมร้านแทนกินตะที่เข้าโรงพยาบาล

ซึ่งในความเป็นจริงเคสที่บก.มาเขียนแทนนั้นไม่เคยมีมาก่อน... หรือมันมีแต่ผมอาจยังไม่รู้ก็เป็นได้

เรื่องของคนที่มีความฝัน

「ยอมแพ้ความฝันมันผิดตรงไหนคะ? ฝันที่ไม่เป็นจริงมันไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอคะ? ...โลกนี้มีคนฝันสลายตั้งเยอะแยะแบบนั้นมันก็โหดร้ายเกินไปแล้วค่ะ」

หัวข้อนึงที่ส่วนตัวเห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่ไม่แพ้กันกับเรื่องปัญหาของพี่น้อง

ถ้ามีผู้คนที่ทำฝันตัวเองให้เป็นจริงได้ ผู้คนที่ฝันสลายและยอมแพ้ไปมันก็มี

เรื่องราวของผู้คนที่ฝันสลายนั้นเล่าผ่านเรียวจิ และอามางิ โฮโนกะ天城 穂花 หรือสุบารุ昴 อดีตเพื่อนร่วมงานของเรียวจิและคนที่สุสุกะอยากจะเป็น

นานมาแล้วเรียวจิเคยอยากเป็นนักเขียนนิยาย และสมัยเรียนมหาลัยก็เคยส่งนิยายเข้าประกวด แต่ผลลัพท์ที่ได้มีแต่ตกรอบซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนจบมหาลัยก็ตัดสินใจว่าจะเลิกแล้วหางานทำจนได้งานในกองบก.

ในช่วงที่เรียวจิทำงานปีแรก เขาได้ทำงานกับอิซามิ กินตะ諫見 銀太 และโฮโนกะที่มีอีโก้ในตอนนั้นคือไม่วาดฉากเซอร์วิส และผลลัพท์จากการยึดมั่นมากไปคือนิยายถูกตัดจบตั้งแต่เล่มแรก จนจำต้องวางมือจากงานวาดระหว่างวางแผนงานนิยายเรื่องที่สอง เพราะเสียความมั่นใจจนกลัวผู้อ่านไม่ยอมรับในงานตัวเอง

เวลาผ่านไปพักนึง โฮโนกะเข้าทำงานในแบรนด์เกม "แบรนนิวぶらんにゅ～" ในฐานะผกก.เกม และไล่ตามความฝันใหม่ที่จะทำเกมที่มอบความสุขให้กับผู้เล่น และคนที่ทำให้เป็นจริงก็คือสุสุกะ

กว่าเรียวจิจะรู้ว่าโฮโนกะ = สุบารุก็ไปตอนก๊งเหล้าด้วยกันแล้วเผลอหลุดปากเรียกชื่อย่อนิยาย俺ハレในสมัยที่ยังเป็นแผนงาน

แต่สำหรับสุสุกะ ความฝันของตัวเองเป็นอะไรที่ต้องทำให้มันเป็นจริง ระดับว่ายึดถือทางสายเดียวกับโฮโนกะไม่ยอมเปลี่ยนแปลง ใครหมิ่นหน่อยก็ไม่ได้จนเรียวจิพาไปหาโฮโนกะและขอให้สอนลงโทนขาวดำถึงที่บ. และได้ฟังเหตุผลที่วางมือจึงยอมลดอีโก้ในตรงนั้นลงไป

พี่น้องกับปัญหาเรื้อรัง

「สมมตินะ ถ้าเกิดพี่ได้เป็นนักเขียนไลท์โลเวล แล้วหนูได้เป็นนักวาด... แล้วภาพประกอบไลท์โนเวลเรื่องแรกอยากวาดให้พี่ก่อน ยังไงซะคนแรกเป็นพี่นั่นแหละดีแล้ว」

ความสัมพันธ์ของพี่น้องคู่นี้แต่เดิมมันก็ยังดีจนกระทั่งจะจบมหาลัย

เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนเรียวจิยังเขียนนิยายส่งประกวดอยู่ สุสุกะเอาสมุดที่ตัวเองวาดรูปอยู่ให้ดูแล้วสัญญากันว่าถ้าเรียวจิได้เป็นนักเขียน แล้วสุสุกะได้เป็นนักวาดงานวาดภาพประกอบงานแรกจะวาดให้กับเรียวจิ

เพราะการผิดสัญญาครั้งนี้เองที่ทำให้ทิ้งบาดแผลเอาไว้จนแทบไม่คุยกัน บางทีก็ตีกันทั้งน้ำตาเป็นเวลาถึง 4 ปี (ดนตรีประกอบ: คืนความสุขให้ประเทศสารขัณฑ์)

แต่กว่าแผลที่ปล่อยทิ้งไว้จะเริ่มสมานจริงๆ ก็ตอนที่เรียวจิเขียนนิยายตอนสั้นแทนกินตะ

และผลพวงจากที่เขียนนิยายส่งประกวดและตกรอบติดต่อกัน ณ ตอนนั้นมันก็กลับมาฉายซ้ำจนเขียนต่อเองไม่ได้เลยจะไปวานให้นักเขียนที่เขียนดีกว่าตัวเองเขียนให้แทน

「งั้น──สัญญากับฉันสิ」

[...]

「จะไม่บอกให้เป็นนักเขียนนิยายแล้วก็ได้ งั้นก็สัญญาสิว่าจะเขียนนิยายให้เสร็จ ถ้าเรียวจิหันหน้าเข้าหาฝันอีกรอบ... ก็คงพอจะยกโทษให้เรียวจิได้บ้าง」

คนที่ฉุดเรียวจิออกมาจากนรกคือสุสุกะ ที่ขอให้สัญญาว่าจะเขียนให้จบ แต่ถ้าเขียนจบแล้วมันไม่ไหวจริงๆ ก็ไปขอให้เขียนแก้ทีหลัง

จริงๆ แล้วสุสุกะเองก็อยากคืนดีกับเรียวจิมาพักนึงแล้วดีไม่ดีก็อาจจะช่วงที่เริ่มทำงานด้วยกัน แต่เพราะเคยตัดสินใจว่าจะลืมเรื่องดีๆ ทุกอย่างและคิดว่า ณ ตอนนั้นมันคือเรื่องโกหก เลยไม่ยอมพูดตรงๆ แต่ระหว่างที่ทำงานด้วยกันก็รับรู้ว่าเรียวจิไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

เพราะรู้ว่ายังไงครั้งนี้ก็คงผิดสัญญาไม่ได้แล้วเรียวจิจึงทำตามสัญญา และความฝันที่เคยพังไปแล้วครั้งนึงจนเป็นจริง และคืนดีกันได้เสียที

3 วันให้หลัง เล่มตัวอย่างที่เนื้อหาข้างในเป็นงานของเรียวจิก็ถูกเก็บไว้เป็นที่ระลึก ส่วนฉบับจริงจะใช้ที่กินตะเขียนแก้ให้แทน

แต่นั่นก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้น เพราะกินตะตัดสินใจว่าจะปิดเรื่องที่เขียนอยู่แล้วเริ่มทำแผนสำหรับเรื่องใหม่ ซึ่งสุสุกะก็ร่วมงานต่อ